Я крочу, а за карак
Ліецца і ліецца.
Так нізка ходзяць хмары,
Прыгнуўся бы, здаецца.
Ўсё шэрасцю закрыта,
Гібее дзень някідкі.
І ён прамок, нібыта,
Да костачкі, да ніткі.
Ці ж трэба гэта лету,
І так якога мала?
Жыцця старонку гэту
Надвор’е сапсавала.