Чуў я некалі, як дзеўкі,
Можа жартам, мо ўсур’ёз,
Пелі дзіўныя прыпеўкі,
Словы — па спіне мароз.
— Я гуляю ўсе дзянькі,
На які мне лях бацькі?
— Наелася, напілася,
Нашто й мамачка здалася?..
Як не стала бацькі й маці,
Дні насталі хісткія.
Перасталі штось спяваці
Дзеўкі галасістыя.
Я пытаюся у іх:
— Што ж ваш спеў вясёлы сціх?
Не спяваеш ты і ты,
Падцягнула жываты.
А ў адказ... Няма адказу.
Ўсё я зразумеў адразу.