Нястомны госць
і нежаданы — смутак,
Любым надвор’ем,
летам і зімой,
Аблюбаваў
Жыцця майго закутак,
Апанаваў абсяг
душэўны мой.
Са мною ён —
і ў працы, і ў застоллі,
Апошні час жыцця
бярэ ў палон.
На раны ўсе мае
не хопіць солі
Ў такога нават карніка,
Як ён.
Жыццё, я бачу,
давярае чуткам,
Што выб’е клінам клін.
А так ці не?
Па смутку лупіць зноўку
новым смуткам,
На справе ж,
б’е чарговы раз па мне.
Хоць госць са мной,
аб чым мне з ім гутарыць?
Чакаю моўчкі,
быццам я адзін,
З якога боку
зноў жыццё ударыць
І ў сэрца мне заб’е
чарговы клін.
Мы ўсе ў жыцці
залежым ад кагосьці,
Хто творыць суд над намі —
Бог ці час?
Пайшлі б вы вон,
няпрошаныя госці,
Душэўны боль і смутак —
прэч бы вас.