Месяц свеціць, а не грэе
Ў срэбнай абалонцы
Для каханых ён мілее
Нават больш, чым сонца.
Можна слоўмі грэць пустымі,
А душу халодзіць.
Можна мець «сяброў»,
Ды з імі
Шчырасць не уродзіць.
Мы звяртаемся да Бога
Думкамі нясмела:
«А чаму няшмат такога,
Каб свяціла й грэла?»