Спыніўся я на роднае зямлі,
Магчыма, першы раз, бо жыў імкліва
І азірнуцца не было калі,
Бо дзень за днём імчалі — і не дзіва!
І вось цяпер задумліва стаю,
Стамляе горш за рух няспешнасць гэта,
Як быццам раптам у душу маю
Ўвайшло адлюстраванне таго свету.
Нібыта ўзяў і знік я ў нікуды,
Надзею страціў — самае святое.
Жыццё, яно без руху, сапраўды —
Жыццё, але ні тое і ні сёе.
Маланкай думка сэрца апякла,
І змрок душы прапаў — каму ён трэба!
Вунь нават птах, без аднаго крыла,
Ўзляцець імкнецца, гледзячы на неба.
Жывеш — калі не зломлены твой дух,
Жыццё штодзень — напружаная праца.
Стамляючыся, лепей сцішыць рух,
Толькі не ступар!
Толькі не спыняцца!