Раслі бярозы разам уахвотку,
Ўсе — ад адной адна ўсяго за крок.
Адна з іх, маладзенькая блазнотка,
Адбеглася цішком на поле — ў бок.
«Куды ты так адбеглася, сястрыца? —
Бярозавы захваляваўся гай,—
Ой, цяжка будзе там табе прыжыцца,
Да нас хутчэй вяртайся, уцякай!
Адна адну мы падтрымаць гатовы,
Тут весела ў нас заўжды — зірні!»
Але ўцякачка — нуль на тыя словы,
Пусціла ў чыстым полі карані.
Яна расла — тут сонца больш, прасторы,
А там дзе сёстры, цень і ў ясны дзень.
Ці ж малады хто думае аб горы,
Калі палае ў душы агмень?
Яна глядзела ў будучыню смела,
Шануючы зялёны сарафан.
Але раптоўна бура наляцела,
Зламаўшы у бярозкі белы стан.
І жоўкла абязсочанае лісце,
І ўся яна ляжала сумна — ніц,
І плакала яна, ды без карысці,
І ўспамінала ветлівых сястрыц.
А гай жалобна нахіліў галовы,
Не дапамогуць ёй расінкі слёз.
Бярозцы абвясціў прысуд суровы
Яе уласны і няўдалы лёс.
Яна ляжала сумна ў чыстым полі,
Як непатрэбны, кінуты шкілет...
Ніхто яшчэ ні разу і ніколі
Вясёлым не пайшоў у іншы свет.