Светлай памяці
Дзмітрыя Пятровіча
Як хутка паміраюць мары,
Змяніў іх рэквіем сабой.
Не загучыць твая гітара,
Не прачытаеш верш ты свой.
Жывуць так светла толькі дзеці,
Як жыў ты светла увесь час.
Ёсць шчырасці не шмат у свеце,
Якою ты адорваў нас.
Ты жыў, але не чорна-бела,
Ты ззяў вясёлкава штодня.
Твая усмешка сэрца грэла
І атуляла дабрыня.
Да крыўднага, пражыў ты мала,
Твае гады ўсе адгулі.
І без цябе, мой дружа, стала
Зусім няўтульна на зямлі.
2020 г.