Я расцвярэзнік быў, цяпер паціху п’ю,
Кахаў адну, цяпер хачу «налева».
Прайдошныя гады, вы нерушасць маю
Збасячылі наскрозь, як шашаль дрэва.
Трагедыя жыцця — раблюся як і ўсе,
Замест мазгоў, агульная ідэя.
І хоць мільёны сонц на ранішняй расе,
Іх шмат, але ніводнае не грэе.
Ад вуліц, ад жыцця, уратавацца як?
Няўжо да пекла толькі крок ад рая?
Падобна, што ў жыцці адзін толькі кан’як
З гадамі моц і якасць набірае.