З-за далечы ледзь чутны звон,
Як засцярога, далятае.
Капеж маіх начэй і дзён —
Кап-кап — і тае, тае, тае.
А пільны месяц з вышыні
Няўсыпна за парадкам сочыць.
Лічыць яму прыемна дні —
Дні, ператвораныя ў ночы.
Пад месяцам і я ў начы,
Не спіць мая душа жывая.
А час — лічы ці не лічы,
Ва ўсіх няспынна убывае.
Не дзецца нам ад год слаты
Нідзе — і гэта факт бясспрэчны.
Я, месяц-дружа, чуў, што й ты
У летапісу год — нявечны.