Каб мне сказалі жартам ці не жартам:
Каго б ты з дрэў нявестаю назваў?
Я б не вагаўся — стаць нявестай варта
Бярозка-краска, з ёй бы векаваў.
Пакіньце пры сабе смяшкі і кпіны,
Падобных цудаў на зямлі няшмат.
Такіх ласкавых рук няма ў жанчыны,
А стан такі не знойдзеш у дзяўчат.
Вунь і яна! Ва ўсёй красе — зірніце!
Нахабнік-вецер адхінуў падол.
Яна безабаронная, як дзіце,
Бяскрыўдная яна, нібы анёл.
З ёй салавейка па-сяброўску ладзіць,
І ў ёй пярвей за усіх бруіць вясна.
Яна і не абразіць, і не здрадзіць,
А возьме ўвесь наш боль сабе яна.
З давён-даўна ёй прысвячалі вершы,
Яе мастак ніводзін не мінаў.
Дык хіба ж я на свеце самы першы
Яе з жывой нявестай параўнаў?