Усе вярнуліся дахаты,
Хто стрэлам сонны лес будзіў,
Застаўся недзе памагаты —
Ганчак адбіўся, заблудзіў.
Зіма прыціхла чорна-бела,
Марозу — не кажы да трох.
І неба мутнае счарнела,
І нехаця, пасалавела,
З-за лесу месяц выткнуў рог.
Хоць паляўнічы ледзь не плакаў,
І клікаў, і не спаў начэй,
Але ад гэтага сабаку —
І ні цяплей, і ні лягчэй.
За ноччу ноч — і месяц стылы,
І безнадзейнасць — дзень за днём,
І на бягу згасалі сілы,
І ногі пёк мароз агнём.
Ён бегаў, выў, брахаў — і слухаў.
Ён ратаваў сябе, як мог...
Засмучаная завіруха
Заплакала над ім, дзе лёг.
А недзе рог трубіў зазыўна
І клікаў на адчайны гон.
Няўжо ён бачыць сон нязбыўны,
Прыемны і апошні сон.