З натуры
Ён ляжаў на тратуары
Плямным тварам дагары.
Адсмяяўся, адгутарыў,
Хоць узростам — не стары.
Ён ляжаў схуднелы, спіты,
Не адзенне — ашмаццё.
Недагледжаны, нямыты,
Ледзь заўважыўшы жыццё.
Ён ляжаў навідавоку
Тратуарнай табалы.
На яго глядзеў звысоку
Кожны — сталы і малы.
Хутка й «хуткая» прымчала
І міліцыі нарад.
Склалі штось, ды толку мала,
Смерць — яна і чорту брат.
Вось і ўсё. Адмітусіўся,
І цяпер — апошні шлях.
Хтосьці ўслед куснуў: — Дапіўся!
Гіцаль, ёкарны твой лях!
Я міжволі глянуў скоса
На нястрымка-языка.
Шкадаваў я не п’янтоса.
А малога хлапчука.
Як і ўсе мы, ён таксама
Падрастаў бы матылёк.
Першым выўчыў слова «ма-ма-а»,
А за ім быў першы крок.
Потым — розных спраў стасунак,
Школа, мары, планы — «я».
І вясельны пацалунак,
І уласная сям’я.
Ўсё прыстойна і прыгожа,
Не жыццё — дзівосны сон..
Дзе ж ён хістануўся, Божа?
Як скаціўся пад адхон?..
Бачыў я на тратуары
Не аджылага пітка,
А няздзейсненыя мары
Ад анёлка-хлапчука.