Дні варочаюцца, як жорны,
Перамолваюць зерне падзей.
Выпякае час сум наш чорны,
Белай радасці хлеб радзей.
І на крайчык надзей,
як на лаву,
Сціпла месціцца стомлены лёс.
І у думак счарнелую каву,
Замест цукру — гаркоціну слёз.
Ноч ідзе — мала ёй даверу,
Сэрца цешыцца кожнаму дню.
На сняданак і на вячэру
Не мяняецца ўжо меню.