Было вясковае шматлюддзе,
Запал душы — нябёс вышэй.
Мне дыхалася на ўсе грудзі,
Усмешылася — да вушэй.
І сярод тых гадоў галодных
Было надзей і мараў шмат
Было вакол людзей мне родных,
Сяброў — за лёсу далягляд.
А сёння ў полі я не воін,
На полі лёсу — я адзін.
І смех мой сумам упакоен,
І ў горле часу комам блін.
Аблога думак — нібы ў яме,
Мяне ўспаміны долу гнуць.
Магу я поўнымі грудзямі
Не дыхаць — толькі уздыхнуць.