Не адракайся ад мяне, Радзіма,
Ні пры жыцці і ні пасля мяне,
Бо і ўявіць такое немагчыма,
І не прысніць у самым страшным сне.
Я твой з народзін — і табе вядома,
Як творчы свет ствараў душой сваёй.
Усё, што я рабіў — рабіў свядома,
Сумленна, дзень за днём, у гонар твой.
Хоць ззяў над галавою серп і молат
І светлай абяцанкай гімн гучаў,
У вочы зазіраў нярэдка голад,
Надзею й безнадзейнасць спалучаў.
Ты «маскаліш», «сусвеціш» і «еўропіць»,
Выпрабаванні часу п’еш да дна.
А нас усіх увагай не ахопіш
Нас у цябе — мільёны, ты — адна.
А ты адна — вакол інтрыг драпежнасць,
Ты многімі пастаўлена на кон.
Жывеш ты! Захавала незалежнасць!
Прымі за гэта да зямлі паклон.
Ніколі я не марыў аб багацці,
Бо ты духоўны свет адкрыла мне.
Ты для мяне была заўсёды — маці,
З маёй матуляй роднай — нараўне.