Не буду вiнiцца, як гнуткi угоднiк,
I клiкаць святых на падмогу.
Не буду вiнiцца, бо я грахаводнiк
Такi, што не снiлася й Богу.
Бацькоў пры жыццi атулiў я любоўю,
А потым, як родных не стала,
Я сэрца палю над памылкай сыноўняй —
Любiў... ды да крыўднага мала.
Цяпер не памогуць нi слёзы, нi крыкi,
Хоць локцi пагрыз бы, здаецца...
I гэта — галоўны мой грэх, найвялiкi,
Нiдзе ад якога не дзецца.
Другiя грахi?..
О, i iншых хапае!
Я ж з роду браткоў-беларусаў.
Мне сэрца атручвала прагнасць сляпая
Да ўсiх забаронаў-спакусаў.
Гарэлка сушыла мазгi i пачуццi —
Не збочыла, не абмiнала.
Вышэйшых гатункаў i рознае муцi
I пробваў, i выпiў нямала.
Жаночыя ласкi — як ружы, як глогi —
Паколюць, пякуча параняць,
Ды як не глядзець на жаночыя ногi,
На ўсё, што хвалюе i вабiць?
У розных напрамках закiдваю вуды —
Лаўлю, а дакладней,— лаўлюся.
Грашыў i грашу i, напэўнае, буду,
Пакуль з капытоў не звалюся.
Адно суцяшае — хоць яблык надкусваў
I грэшнасць да лёсу прывадзiў,
Затое нi разу ў абдымках спакусаў
Сваёй Беларусi не здрадзiў.