Што чалавеку трэба пры народзінах,
З’явіўшамуся ў гэты свет людзей?
Адзінае — каб рукі
маці родненькай
Пяшчоцілі й паднеслі да грудзей.
Каб засынаць,
спавітым калыханкаю,
Ў салодкай, бесклапотнай цішыні,
Каб побач са сваёю
роднай мамкаю
Ў жыццё прарошчваць лёсу карані.
А потым?
Кожны з нас, жыццём закручаны —
Падзеямі, праблемамі, людзьмі.
І хоць жыццё і смерць сплялі заручыны
Мы застаемся да канца дзяцьмі.
І ў самай, што ні ёсць,
глыбокай старасці,
Малечых сноў ружовых не стае,
Нам не хапае мамінай ласкавасці
І калыханкі просценькай яе.