Я, пэўна, ў плагіяце самы першы,
Але маўчаць сумленне не дае.
Сазнаюся — не я складаю вершы,
Якія ў свет выношу, як свае.
Пісаць, як «я пішу» — я бы не здолеў
Без аўтараў, хто талентам — сам Бог.
Раздольнасць крылаў-слоў я ўзяў у поля,
Яго адвечны спеў падслухаць змог.
Пісаў бы я ненатуральна, штучна,
І шэра б выглядаў мой творчы дах,
Каб не адчуў, наколькі мілагучна
Спяваюць летам краскі на лугах.
Бор вабіць задуменнасцю духоўнай
І прапануе прахалоды цень.
А вунь з якой дзявоцкасцю чароўнай
Бярозы апяваюць летні дзень.
А што за ночы! Сэрцу птушкі-коні
У зорным небе бачацца найперш.
Пяе там муза ў велічным бяздонні —
І нават не паэт складае верш.
Застыў паўмесяц, як агарак-свечка,
Задумаўся аб нечым, нібы спіць.
Пасерабрыла сваю песню рэчка
І між каменняў ціхенька звініць.
А што казаць пра дзеяслоў зімовы!
Яго я тайну разгадаць паспеў.
У ім — крыштальна-казачныя словы,
І сумны, і пагрозлівы напеў.
Вось так пішу — падслухаю, падгледжу,
Настрой адчую, зазірну ў душу.
Я ад сваіх «сааўтараў» залежу,
Яны складаюць мне, а я — пішу.