Сціхае разгалосы жыццяспеў,
Ды ўсё мацней гучыць над гэтым хорам
Адно пытанне: — Што я не паспеў?
Што пойдзе след за мной нямым дакорам?
Пытанне гэта па душы скрабе,
І мой адказ —
Далёка не Эзопаў:
Не ўратаваў сябе я ад сябе,
Ад слабасцяў сваіх і недахопаў.
Іх не адолеў — позна бедаваць,
Не ставіў ветразь самым дзёрзкім мэтам.
Ў душы не здолеў Храм пабудаваць,
Каб мець паразуменне з гэтым светам.
Трапляў пад гузакі памылак лоб,
Маланкава мільгалі дні і ночы,
Жыццё круціў жыцця калейдаскоп —
Я й не паспеў жыццю зірнуць у вочы.