Адплылі журавы, адгалосілі,
І прыцьмянела ў сэрцы святло.
Асляпляльнае золата восені
Адбуяла, пад ногі лягло.
Адспявана ў лясах, адгамонена,
Адквітнелі палі і лугі.
І душа ціхім сумам напоўнена,
І згарбеў небасхіл ад тугі.
Ой, дарэмна ты, восень, сутулішся!
Ты паўторышся зноў — год міне,
Зноў парчой залатою атулішся —
Усміхніся, зірні на мяне.
Мной патрачана шмат без ашчаднасці —
Квецень саду, узлёт малады,
Асляпляльнае золата радасці
І гарачыя коні-гады.
Нам з табой — ні раўняцца, ні мерацца,
Бачыць Бог — шчаслівейшая ты,
Бо маё ўжо ніколі не вернецца,
Не паўторыцца век залаты.