Цяпер, калі жыцця прадбачу заканчэнне,
У мёртвых і жывых прашу я прабачэння.
Не ўсюды, не для ўсіх, напэўна, быў жаданы
Непрадказальны я, характар мой складаны.
Не, я не распачаў ніколі сварку-звадку,
А гаварыў усім святую праўду-матку.
Ды кажуць нездарма,
што наш язык нас губіць,
Я ведаю і сам, што праўды чорт не любіць.
А ўрэшце, для чаго нашу ў душы мучэнне?
Навошта ж мне прасіць за праўду
прабачэнне?