Не спяшайцеся. Хоць на хвілінку
Прыпыніце сваю хаду.
Не мінайце бярозку-дзяўчынку,
Што глядзіцца ў люстэрка-ваду.
Вунь, на полі цвіце карагодна
Непаўторная сінь васількоў.
Колькі ў іх беларускасці роднай
І бяздоння блакітных вякоў.
Аблачына — у белым халаце
Вас вітаць прыплыла здаля.
Рада вам і карміцелька-маці,
Усыпальніца продкаў — зямля.
Гай зялёны, бары ў лёгкай дымцы,
Зазываюць вас, нібы радню.
Прымуць вас у абшары-абдымкі,
І падораць сваю чысціню.
Канфеці матылькоў-аднаддзёнкаў,
Краскі ў лузе, як райскі кут.
І прыбой белапенных рамонкаў —
Дзе вы гэткі сустрэнеце цуд?
Не спяшайцеся! — шэпчуць вам дрэвы
І палі залачоных ніў,
Подых ветру, птушыныя спевы
І — усё, што Гасподзь блаславіў.