Не смерць палохае мяне,
Хоць і яна
Не на апошнім месцы сярод страхаў,
А тое, што Парнасу вышыня
Не для такіх, як я,
Бяскрылых птахаў.
А, можа, той Парнас —
Не больш, чым міф,
Неіснуючы ў вышыні захмарнай?
А я усё жыццё, як той Сізіф,
Свае тамы туды піхаю марна.
Я — ў верх, у верх,
А намаганні — на нулі,
А поспехі —
Як міражы ў пустыні.
Імкнуўся ў вышыню, а на зямлі,
Мяне чакалі творчыя вяршыні.
Не прычакалі...
Й горка ад таго,
Быў пік жыцця, хоць мой,
Ды безыменны.
І толькі фініш мой — імя майго,
І надпіс на крыжы: «Пражыў дарэмна».
*
Палохае мяне фінал такі —
Як кажуць,
Прэч з вачэй і з сэрца вон.
Й гады не захаваюць (не вякі)
Майго імя сярод другіх імён.
Якога ж д’ябла мітусіўся я!
Не даядаў,
Не дасынаў,
Не да...
Калі ўся праца творчая мая —
У нікуды, як праз пясок вада.
І гэта вельмі страшна для мяне —
Так, пэўна, родзіць страх
Лясам тартак.
Праз хуткі час маё жыццё міне —
Няўжо рабіў не тое
І не так?