Кажуць, той вунь, у пару памёр, той рана...
Хто адлічвае, адмервае наш век?
Смерць, як правіла, прыходзіць нечакана,
Хоць старэе, хоць хварэе чалавек.
Хіба ж можна у зямлю сырую легчы
Ані позна, ані рана — ў самы раз?
І хаця нам «чорнай меткі» не пазбегчы,
Без пары магіла прытуляе нас.
Як вы хочаце сабе, а я памру,
Хоць і ў сто гадоў, а ўсё-такі не ў пару.