Душы няўмольна памнажаюць боль
Вачэй нажы, халодных слоў каменні.
Душа, як голы казачны кароль,
Пакутуе ў адзенні-летуценні.
У крыўдах — і сучасных, і былых,
Ірве пялёсткі-дні: няверу-веру.
І, бачыць Бог — не выказаць услых
Пакут — і не пакласці на паперу.
Каб штосьці праясніць — яшчэ дадам,
Магчыма, зноў туманна, аднабока:
У вельмі многім вінаваты сам,
Ды ўсё ж, да лыжкі дзёгцю мне далёка.