З давён-даўна, з далёкага далёка,
Адкуль выток жыцця незамутнёны,
За намі сочыць нашых продкаў вока
І душаў іх іканастас іконны.
Я адчуваю часу пульс выразна,
Ці супадае з ім мой пульс уласны?
Адказна б’ецца ён ці безадказна?
На жаль, мне не адкажа час сучасны.
Пытанні без адказу, як пакуты
Няспынныя, ад іх нідзе не дзецца,
Яны — спякоты жар і холад люты,
І гэта востра адчувае сэрца.
Шкада, што чалавечы век кароткі,
Ад нас час уцякае без аглядкі.
І ўсё ж вас адчуваю сэрцам, продкі,
І чую вас, далёкія нашчадкі.
А калі так, мой лёс не выпаў з часу
І не згубіўся ў мітусні жыццёвай.
Агню я ў сэрцы аб былым не згашу
І буду пець аб будучыні новай.