Як шмат недасказáнага,
Як шмат недапісáнага,
Шмат мараў неажыўленых памёрла.
Як шмат недакаханага,
Заўчасна пахаванага,
Шмат песням наступіла смерць на горла.
Сколь шчасце чалавечага,
А смеху сколь малечага
На могілках знайшло заспакаенне.
А сколь таленавітага,
Па-свойму знакамітага
Падсечанага горам пад карэнне.
А мы, жывыя, вадзімся,
А мы пад сонцам скардзімся
На дробязі жыццёвых недабораў.
Не заўважаем, дзіўныя,
Якія мы шчаслівыя,
Мы дыхаем, кахаем, марым, творым.