Я вершамі сваімі перадаць не змог
Ўсю прыгажосць тваю, мой родны краю.
Навошта ж я тады ў паэзіі, мой Бог,
Пакутую, згараю, ўваскрасаю?
Хто вінаваты ў тым?
Ці малаўзнёслы я?
Ці беднасць слоў, якія я ўжываю?
Ці часу недахоп? Ці прыгажосць твая,
Недасягальная для вершаў, родны краю?
Я, тым не менш, пішу,
З паэзіяй я зноў,
З ёй сустракаю дні і засынаю.
І ўсё шукаю іх, і не знаходжу слоў,
Уславіць каб цябе, мой родны краю.