Хоць пакаяннем сэрца ўкроў скрышы,
Лёс не палепшыць ні на дзень, ні разу.
Зубамі памяці не выгрызці з душы
Трагедый і памылак метастазы.
І чым бліжэй да Страшнага Суда,
Тым больш грахоў, душэўных ран адзначыш.
І ўсё ж іх колькасць — не зусім бяда,
У тым бяда, што іх не перайначыш.
Калі ж душу жыццё не закране
Грымасай ганьбы ці усмешкай славы,
Мертвячынай ад чалавека тхне,
Хоць з выгляду жывы ён і рухавы.
Такіх няшмат, але яны ўсё ж ёсць,
Каго не закрануць падзеі, словы...
Боль у душы — ён гаспадар, не госць,
Баліць душа — і чалавек здаровы.