Выйду ноччу на пагорак,
Бо туман ў лагчыны лёг —
На ўсё неба безліч зорак
Парассы́паў сейбіт-Бог.
І ліе срэбрабялёсы
Месяц сум свой на палі.
Зоркі ў небе, нашы ж лёсы
Мітусяцца на зямлі.
Мы прывязаны навечна
Да Радзімы, да магіл.
І за намі шляхам млечным
Сцелецца дарожны пыл.
Мы напружана вачыма —
У палон зямных дарог.
Не заўсёды ёсць магчымасць
Пазіраць туды, дзе Бог.
Незаўжды...
Ды ёсць патрэба
Клопаты спіхнуць з душы,
Стаць вось так, зірнуць на неба
У загадкавай цішы.