Паколькі, ўсіх адорваючы, Бог
Не шкадаваў мне творчага здароўя,
Пісаў усёй душой, наколькі мог,
Пра ўсё у свеце не пісаць не мог я.
І ўсё ж баюся штó-небудзь праспаць,
Штодзённы пошук сэнсу — маё крэда.
І прагну неабдымнае абняць,
І так хачу нязведанае зведаць.
А свет, ён — таямніца таямніц,
А свет адкрыты для бязмежных мараў.
Святла — на жаль, і ценяў не злічыць
І ў душах, і на нашым зямным шары.
І асвятляю радасцю душу,
І адчуваю на шчацэ слязу я.
На колькі здольны, шмат аб чым пішу,
На колькі Бог дае, аналізую.