Мы атамную станцыю
будуем на касцях
Чарнобыльскіх ахвяр —
іх не злічыць.
І зноў ісці жыццю далей
праз невядомасць, страх,
З пытаннем вечным —
жыць альбо не жыць?
Спытацца бы у тых
каго Чарнобыль сцёр з зямлі —
У цэлых вёсак,
У малых дзяцей,
У тых, хто век кароткі свой
у муках дажылі,
У тых хто з мірным атамам
ў крыві з жыцця пайшлі,
У тых,
Заўчасна створаных смярцей:
Ці згодныя вы жыць
з цяплом ад печы, як дзяды,
З цяплом ад дроў,
Ад торфу,
Ад вугля?
Ці цешыцца ў цяпле
сучаснай атамнай бяды,
Якой баяцца
Людзі і зямля?
Адказ вядомы ўсім,
ды ён адзінкам не з рукі,
У тых адзінак,
атам — шык! Ого!
Праз дваццаць, сорак год
сыйдуць з жыцця «будаўнікі»,
Барані Бог бяда —
спытаць з каго?
Апёкшыся аднойчы,
той агню баіцца век,
Ён полымя баіцца —
Проста жуць!
Зноў лезе ўсё ж ў агонь
неасцярожны чалавек —
Навошта ж іншых
у агонь цягнуць?