Адзін шпачок застаўся на зіму,
Магчыма, прыхварэў у час адлёту.
Тут, з вераб’ямі, весялей яму
У час зімы перачакаць мярзлоту.
Такое не аднойчы ўжо было —
Шпак ад сваіх — не-не — ды адбіваўся.
Мароз трашчаў,
Вакол мяло, гуло,
А чорны камячок з зімой змагаўся.
Даводзілася кожны дзень туды,
Дзе ён, гасцінец ратавальны несці,
Толькі б мароз не нарабіў бяды,
Толькі б было што бедалагу есці.
Вось так і зімавалі — ён і я,
Ды ён пакутваў болей, небарака.
Прыход вясны чакаў я удвая —
І за сябе, і ўсё-ткі больш за шпáка.