Сустрэў гадзюку чорную
у лесе нечакана,
Хоць ведаў, што сустрэну
позна альбо рана,
Бо ў свеце не адзін
я на зямлі жывы
Ёсць і ў яе пад сонцам быць правы.
Застыў я. Што рабіць?
Забіць яе ці крочыць?
Застыла і яна,
глядзіць мне пільна ў вочы,
Спрабуе прачытаць
у іх мае намеры —
Вядома ж, мала чалавеку веры.
І я падумаў тое ж,
што, на жаль, спрадвеку,
І сёння, як заўсёды,
мала веры чалавеку,
Бо чалавецтву чалавек
стварыў нямала болю,
Гадзюка ж першая
не нападзе ніколі.
І думка болем апякла
мяне ў гэты час —
Няўжо вось гэта гадзіна
больш мудрая за нас?
Адкінуў гэту думку я,
усцешыў гонар свой,
А што падумала яна,
вядома толькі ёй.