Недаспелыя паземкі1.
Як паклаў сабе я ў рот,
Аж скрывіліся пашчэмкі,
Ажно зморшчыўся жывот.
То дажджы, то навальніцы
Душаць чэрвень, як слата.
Вось чаму кісляць суніцы —
Недаспела смаката.
Белабокасці багата,
Ды яе я не бяру.
А яна ж не вінавата,
Што паспее не ў пару.
Не заўсёды ёсць умовы
Думкі выспяліць свае —
Небасхіл жыцця суровы
Лёсаў шмат перапсуе.
О, да зорак нам далёка,
Мы — то ўніз, то — угару.
І жывем мы белабока,
І даспеем не ў пару.
1 Паземкі— суніцы.