Мог дзяліць бы з аднагодкай
І душу, і цела.
Ажаніўся ж я з малодкай —
Дурань пасівелы.
А яна ўвесь час рагоча
(Мо дзяцюк прысніўся?).
А яна чагосьці хоча,
А чаго — забыўся.
Я на левы бок валюся,
А яна — на правы.
Я ніяк не адасплюся,
Мне не да забавы.
Пакаціўся шлюб няроўны
Да канца, да згубы.
Мала гора — дык раптоўна
Стаў губляць я зубы.
Не магу куснуць скарынку,
Сала не даецца.
Ем і п’ю адныя слінкі,
А яна смяецца.
Слінкамі не будзеш сыты,
Раз — і «лапці скінеш».
Жонка! Бульбы хоць звары ты!
Мо бліны расчыніш?
Баба — чорт хітрагаловы,
Хутка знойдзе выйсце:
Бульбу варыць да паловы —
Не магу угрызці.
Пра бліны няма і слыху,
Кажа: «цеста збегла!»
Я пачаў «ліняць» пакрыху
Ад яды нягеглай.
Завяжу я ў вузел шмоткі —
Скарб свой небагаты,
Ды пайду да аднагодкі,
Лепей — да шчарбатай.