Ненавіджу цябе, як на досвітку муху,
Як шчака аплявуху,
Як нявестка свякруху.
Ненавіджу цябе, як рыбак рыбака,
Як грыбнік грыбніка,
Як авечка ваўка.
Ненавіджу цябе, нібы жахі у сне,
Як дакор на спіне,
Нібы «х» на сцяне.
Ненавіджу цябе, як пад вокам пухліну,
Як прылюдную кпіну,
Як жанчына жанчыну.
Ненавіджу цябе...
А каму ж гэта «слава»?
У каго «кампліменты» ляцяць неласкава?
І каго я радкамі лупцую, як пасам?..
Ды самога сябе ненавіджу я часам.