— Скажы, Радзіма дзе твая? —
Спытаў хтось насцярожана.
— Лагойшчына! Ці ж мог быць я
Другой зямлёй народжаны?
Зямля дала мне крылы тут,
Тут здзейсніў свае мары я! —
А мне ў адказ: — Дык гэты ж кут —
Лагойская Швейцарыя!..
Я гэту дурасць чуў не раз
І кляў яе без літасці:
— Пры чым Швейцарыя да нас,
Да нашай самабытнасці?
Чужыя мераем штаны,
Фарсім чужой сарочынай.
Няхай швейцарцы, хай яны
Свой дом завуць Лагойшчынай!
Свая там «ноша на гарбе»,
Свае пейзажы горныя,
А мы падобны да сябе
І гэтым непаўторныя.
І прыгажэй кутка майго
Няма нідзе! — гутару я,—
Што тут прыклала да ўсяго
Да гэтага Швейцарыя?..
О, родны лес і сенажаць,
Рачулкі салаўіныя!
Ні з кім цябе не параўнаць,
Зямля бацькоў адзіная!