Б. І. Сачанку
Ці думала, мохам паросшая глыба,
Што парастак — той, што цягнуўся да промняў,
Скрануць яе здольны, да сонца прабіцца,
Да неба блакітнага, велічных зорак?
І трэснула мёртвая, чорная глыба
Ад парастка кволага — сілы магутнай,
Бо глыбе спрыяла аджыўшая цемра,
А парастак браў свае сілы — у сонца.