— Тата!
Я ў тваіх галёшах
Выйду па патрэбе.
— Выйдзі, сынку мой харошы,
Спраў яе на глебе.
Трохгадовы хлопчык босы
Ўздзей вялізныя галёшы.
Ён у іх пасунуў ногі,
Як на лыжах ўзімку,
На падворку, за парогам
Сеў сабе Якімка.
Ды глядзеці пільна трэба,
Дзе лягла твая «патрэба».
Зноў пасунуў ён у хату
Свае ногі спраўна.
Сеў на печы:
— Тата! Тата!
Скуль смурод, цікаўна?
Бацька ўстаў і без прамáху
Хутка падыйшоў да паху.
Бацька, галавой патросшы,
Кажа:
— Ой дзіцятка!
Ты сваё «дабро» ў галёшы
Справіў там, дзе пятка.
Ён табе велікаваты,
Значыць ты не вінаваты.
Хату зараз я праветру,
Стане чыста з часам.
Басанож хадзі да ветру,
Сынку, іншым разам.
Для Якімкі — эпапея,
Непрыемная падзея.