Забалела Паўлюку ў правым баку.
Ён гукнуў суседа праз плот:
— Хвядос, а Хвядос! Забалела мне раптоўна ў правым баку. Што гэта можа быць?
Хвядос адгукнуўся:
— Пачакай,ты ж ведаеш, што мая жонка працуе ў амбулаторыі прыбіральшчыцай.
Хвядос павярнуўся ў бок сваёй хаты і крыкнуў туды, дзе павінна была быць яго, свядомая ў медыцыне, жонка:
— Параска! Ходзь сюды!
З-за вугла хаты выклыпала Параска:
— Што табе?
— Ды не мне! Вунь у суседа ёсць пытанні па медыцынскай тэматыцы.
— А-а, Паўлюк! — усміхнулася Параска,— Што ў цябе за пытанні?
Паўлюк шмаргануў носам:
— Ведаеш, суседка, забалела мне раптоўна ў правым баку. Што там магло скруціцца?
— Параска прафесійна ставіць пытанні:
— А дзе? Зверху ці знізу? І ў якім баку? Справа ці злева?
Паўлюк яшчэ раз шмаргануў носам.
— У правым баку знізу.
Параска ўдакладніла:
— Зусім знізу ці дзе?
— Знізу! — адказаў Паўлюк,— Ніжэй не бывае — у самай пахвіне.
Параска паглядзела ў неба і выдыхнула:
— О-о, суседзе! У цябе, мусіць, апендыцыт. Рыхтуйся пад нож.
Паўлюк жахнуўся:
— Сплюнь ты, суседка! Адкуль ён мог узяцца? Я ж нічога такога не еў.
Параска скрывілася:
— Табе што, так ужо неабходна ведаць, адкуль бяруцца апендыцыты?
— А што ж рабіць? — занепакоіўся Паўлюк.
— А што ў такіх выпадках робяць? — адказала пытаннем на пытанне суседка.
— А што?! — наблізіўся бліжэй да плоту Паўлюк,— Што?!
— Ідуць да доктара, вось што! — важна адказала Параска.— Потым падумала і працягнула сваю кансультацыю: — Я чула, што перад аперацыяй неабходна пагаліцца...
— Дык я паголены! — усклікнуў Паўлюк.— А што, непаголеных не аперыруюць?
— Балда ты! — аж падскочыла Параска,— Пагаліць трэба, як яго... ну, ніз жывата і нават ніжэй.
— Для чаго? — здзівіўся Паўлюк.
— Для таго! — пачала злавацца медыцынская прыбіральшчыца.— Ты лепш не губляй часу, а пагалі сябе сам. На усякі выпадак. Калі пачнецца прыступ, цябе, гатовенькага хуценька пляснуць на аперацыйны стол — і ўсё.
— Дык прыступа ж пакуль няма... — завагаўся сусед.
Параска ўскіпела:
— Які ты сапраўдны балда! Калі пачнецца прыступ, будзе позна.
Паўлюк паціснуў плячыма:
— Табе відней, суседка... Ты ў медыцыне ўжо не першы год... Пайду галіцца.
— Вось яшчэ што! — гукнула Параска,— Пажадана, каб ты перад аперацыяй быў галодны. Ды не проста галодны, а каб перад прыступам не еў дні тры, а то і болей.
— Во навалілася! — абурыўся Паўлюк,— Калі гэты прыступ пачнецца, і калі мне перастаць есці?
На наступны дзень, цяпер ужо Хвядос гукнуў праз плот свайго суседа:
— Ну што, Паўлюк, пагаліўся?
— Пагаліўся, увесь жывот сабе пазразаў лязом! — з болем адказаў той.
— Трэба было з мылам, а ты, мусіць, усухамятку,— раіць Хвядос і пытаецца далей: — А есці перастаў?
— Пакуль трываю, не ем,— адказаў Паўлюк.— А колькі яшчэ вытрываю, не ведаю.
Хвядос зноў раіць:
— Ішоў бы ты, сусед, да дактароў.
— Ага! — запярэчыў прытворнахворы,— А раптам у мяне няма апендыцыту.
Хвядос не вытрываў:
— Ну, дык еш тады!
Паўлюк запярэчыў:
— Ага! А раптам у мяне ёсць апендыцыт! Ён толькі і чакае, калі я наемся.
— А баліць у баку? — спытаўся Хвядос.
— А халера яго ведае! — завагаўся Паўлюк,— Не думаю пра хваробу больш — не баліць, падумаю, штосьці, быццам, заные.
На трэці дзень, пасля «захворвання», вясёлы Паўлюк даклаў суседу праз плот:
— Слухай, Фядос, дык, аказваецца, няма ў мяне ніякага апендыцыту.
— А куды ён дзеўся? — дзівіцца сусед.
Паўлюк зарагатаў:
— Гэта спражка ад рэменя намуліла мне пуза, ліха яе бяры, а я, дурань, і жывот пагаліў і тры дні пасціўся. Во закавыка!
— Дык пачаў хоць есці? — засмяяўся і Хвядос.
— Ем! Нават ад радасці кульнуў трохі. Затым Паўлюк наблізіўся да суседа:
— А твая жонка, Хвядос, у медыцыне сабаку з’ела. Больш бы такіх дактароў!