Бываюць жа дні — як карціна у раме,
Застыла прырода, нібыта у сне.
Яна, як пасрэднік між вечнасцю й намі,
Спакоем сваім за жывое кране.
І як не заглыбіцца ў светаўтварэнне?
У сёння з учора быў шлях не прамы.
Дзе нашы вытокі? Дзе нашы карэнні?
Прырода нам маці? А мы? Хто ёй мы?
Эх, ціша якая! Эх, замілаванне!
У роздуме гэтым ёсць месца усім.
Тут мары лунаюць, шчыруе каханне,
Вітае жыцця несціхаючы гімн.
Зямлю цішыня атуляе пяшчотай,
Ні ветрык, ні гукі не кратаюць слых.
І толькі асіна трапеча лістотай
У рытме збалелых пачуццяў маіх.