Не ўстае старая,
Цэлы свет кляне —
Быццам, памiрае,
Быццам бы i не.
Стогне: — Немач-стому
Не перажыву...
I яна старому
Дурыць галаву.
— Чула я адвеку,
Ад бацькоў сваiх:
Шмат дзiвосных лекаў
Маладзяць старых
Лепш мiкстур-патравак,
Лепей дактароў!
Чула я пра п’явак
Тых, што смокчуць кроў.
Тых, што кроў глытаюць,
Як гарэлку госць —
Вось яны вяртаюць
Людзям маладосць.
Дзеду стала млосна,
Хоць выскоквай вон.
Як нiколi, злосна
Запытаўся ён:
— Цi ж у нас зiмуе
Чутае тваё?
Дзе табе вазьму я
Гэта гадаўё?
Штосьцi як адмочыш
Здуру кожны раз!..
— Адшукай, дзе хочаш,
Вось i ўвесь мой сказ!
Дзе старому дзецца?
Здаўся клiнам свет.
Тут яшчэ смяецца
Цераз плот сусед:
— Што? Старая труцiць
Лёс, хоць не жывi?
Чорт ёй баламуцiць
Вэрхал у крывi.
Розум бабскi ззаду,
Там ёй i свярбiць.
Дам табе параду,
Што i як зрабiць.
Клопат твой вялiзны,
А на справе — не.
Чым, скажы, бялiзну
Жонка прышчыкне?
Дзед заззяў: — Прышчэпкай!
Вось ён, Боскi спас! —
Так! Ты зброi гэткай
Набяры ў запас.
Не драўляных, гладкiх,
А жалезных — вось!
Кракадзiлахваткiх,
Каб пяклi наскрозь!
Пакажы ёй шклянку
Поўную смаўжоў.
Баба на падманку
Клюне — будзь здароў!
Будзе век удзячна,
Калi хвор мiне.
А старой не бачна,
Хто там, на спiне.
Клопаты пустыя —
Плюнь i прэч ганi.
Ты прышчэпкi тыя
Ў скуру ушчыкнi.
Упякуць, як шылам,
Будзеш енкi чуць.
Iх жа «кракадзiлам»
Нездарма завуць.
Да крывi пракусяць
Ох i забалiць!
Жонка будзе мусiць
Лiтасцi малiць.
Кроў пацягне з жылаў
Жончын «вой» ды «ай».
Толькi «кракадзiлаў»
Не шкадуй, шчыкай!
* * *
Урачыста, звонка,
Дзед запеў струной:
— Павярнiся, жонка,
Угару спiной.
Ёсць яшчэ шчаслiўцы,
З iх i ты, вiдаць.
Будуць крывапiўцы
Немач твой смактаць!
— Ну? Няўжо? Рыгорка!
Ты ж адвёў бяду!
— Для цябе хоць зорку
Пад зямлёй знайду!
Баба аж згарае,
Енчыць: — Пакажы!
— На, глядзi, старая,
Гэта — з-за мяжы!
Матухны-прыроды
П’яўкi — першы клас.
Гэткае пароды
Не знайсцi у нас.
Баба зiрк падлобна,
Як над варажбой:
— На смаўжоў падобны
П’яўкi за мяжой...
— Выгляд хоць замежны,
Годзiцца стары,—
А грызуць драпежна,
Чорт iх пабяры!
Хопiць балабусiць,
Падстаўляй спiну.
Зараз як укусiць —
Скокнеш на сцяну...
Пэўна б, перасiлiў
Буру бабiн крык.
Дзед жа «кракадзiлiў»,
Цешыў: — П’яўкi — шык!
Не дарэмна млееш,
Скiнуўшы кафтан.
Ты ўжо маладзееш,
Бачу дзеўчын стан!
— Не шкадуй дабаўкi! —
Баба — у адказ.—
Замяжоўкi-п’яўкi,
Праўда, першы клас!
Ох i смокчуць хорам,
Бульбацiць ажно.
Ты глядзi, Рыгор, там,
Цi не бачна дно?
Не давай iм лiшку,
Гэта ж кроў, не квас.
Мне пакiньце крышку
На далейшы час!
* * *
Дзед зажыў шчаслiва,
Бо бяда прайшла.
Баба, як на дзiва,
Сiлы набыла.
Лашчыць добрым вокам,
Не грызе штодня,
Гойсае з падскокам,
Нiбы кацяня.
Зноў жыве актыўна,
«Асвяжыўшы» кроў.
I нетрадыцыйных
Хвалiць дактароў.