Як імкліва, неўпрыкмет мінулі
Побач з мамай светлыя гады...
Ты пайшла з жыцця,
Мая матуля,
Ўслед мае ўсе святы — назаўжды.
Ты жыла —
І я, жыццём прытомлены,
Адчуваў душою маладосць.
Мне бы толькі ведаць,
што ты ёсць,
Я б не быў сіроцтвам абяздолены.
Доля, ты, без мамы, невясёлая —
Я цяпер —
Як птушка без крыла.
Хай бы — хоць старэнькая,
Нямоглая,
Краталася ледзьве, ды жыла.