Абрыс туманны лесу,
як міраж,
Ліецца з небасхілу
сум ружовы.
А крыху воддаль —
клёнік, нібы паж,
Які заўсёды услужыць гатовы.
Што тут прыдумаў вечар
За гульню?
Чым вы́клікаць
збіраецца здзіўленне?
Ён прыцемак, нібыта даланю,
Працягвае усім —
да пабачэння!
Сцямнела хутка —
вось і ўвесь сюрпрыз,
Хінецца да зямлі
спакой і стома.
Вунь, сіганула зорачка уніз,
Ці загадаў што вечар —
Невядома.