Жывуць жа нежывыя людзі
То там, то тут, сярод жывых.
І адчуваецца — не ўбудзе
Ў бліжэйшай перспектыве іх.
Ім сэрцы грэе цемра ночы
У свеце схованым сваім.
Хто слепатой зашкліў ім вочы?
Замураваў хто душы ім?
Не прарасце падгнілы жолуд
Ні ў глебе ўгноенай, нідзе.
І ад размовы з імі, холад,
Нібы ад поўначы ідзе.
Яны ўраслі ў такую ролю,
Для іх галоўная яна.
Да клопатаў чужых, да болю,
Да не свайго — яны сцяна.
Сцяна жыцця іх — нежывая...
Пратэст выказваю ім свой.
Кажуць — папера ўсё стрывае,
Не, не прыемна сёння ёй.