І век назад, і два, і сёння
Ты цешыш і яднаеш нас...
Усе мы — дзеці прынямоння,
Хто бачыў плынь тваю хоць раз.
Праз лёс Радзімы шматпакутны,
Праз кожны асабісты лёс,
Цячэш ты велічны, магутны,
Пад небам мар, надзей і слёз.
Якая моц, якая вера
Імкне цябе за далягляд?
Ты не спыніўся, ты — наперад,
Хоць час насустрач, час — назад.
Адзіны лёс у нас навекі,
І Беларусь — адзіны дом.
Удалеч клічуць, вабяць рэкі,
Цякуць, бруяць і пад ільдом.
Так ёсць і будзе ва ўсім свеце:
Надзеі плынь не спыніць час!..
Усе мы — прынямоння дзеці,
Будзі, згуртоўвай, Нёман, нас!