Ноч-апоўнач. Сяджу ля каміну,
Наліваю ў кілішак, грашу.
Адагналі мой сон успаміны,
Расштурхалі балюча душу.
Шторм жыцця паматляў лёсу човен,
Час скапыціў маіх вараных.
Што казаць? Я — у полі не воін,
Бо адзін між млыноў ветраных.
Кроў не ўспеніцца хмельным загулам,
Свісту крыл не пачуць за спіной.
Рань ружовая — недзе ў мінулым,
Хмара чорная — перада мной.
Штосьці згінула, штосьці дагіне —
Пульс адчайна марзяніць у скронь.
А пасцель халадзее і стыне,
І згасае ў каміне агонь...