Быль
На возеры Нарач
Надвор’е шыкоўнае,
Ды хмары, як навалач
Павіслі раптоўныя.
А мы на сяродку
Счарнелага возера,
І хвалямі лодку
Куляла й ялозіла.
Маланка забліскала
З-пад неба счарнелага —
Трагедыя блізка,
Далёка да берага.
Я грэб, хоць аслаб,
А што заставалася?
Маліўся, хаця б
Вясло не зламалася.
Не жонка — камяк,
Бы ў жудаснай небылі.
Не ведаю як
Да сушы дагрэбалі...
Ці варта гутарыць
Пра малацікавае?
А возера Нарач
Такое ласкавае.