Быў Яўсей, як дзьмухавец,
Дрынгалясты, тонкі.
А ў вадзе — як селядзец:
Адставаў любы плывец
З ім наперагонкі.
Кажуць — здольны Бог караць,
Да ўсяго не ладзься!
Не умеў Яўсей ныраць,
Хоць вазьмі расплачся.
А яму ажно карціць,
Даць нырца ахвота,
Бо на беразе фарсіць
Маладняк-блазнота.
Разганяюцца — і боўць
У ваду з абрыва.
У Яўсея нават жоўць
Зашчымела хціва.
Ды й хлапцы свае насы
Ткнуць усюль, рагочуць:
— Ты, Яўсей,
Трымай трусы,
Як у рэчку скочыш!
Тут Яўсей, як тонкі нож,
Разануў па ветры —
Мільгануў трусамі-клёш
У блакіт-паветры.
Ды, відаць, слабы штуршок
Падпсаваў карціну,
Бо Яўсей, як той мяшок —
Галавой у ціну.
Гэта — горш, чым горкі сон:
Ціна ў роце, ў носе.
Неяк выблытаўся ён
Ды як загалосе!
— Зуб згубіў! Сюды, браты!
Хлопчыкі, нырайце!
Бедны зуб мой — залаты!
Ой, браткі, шукайце!
Нацягалі ціны стог,
Як для кроснаў пражы,
Ды ніхто знайсці не змог
Цэннае прапажы.
Раптам — горай усяго,
Пачаліся кпіны:
— Мусіць, ты глынуў яго,
Як наеўся ціны?
— Ты б, Яўсей, замест нырцоў
Плыў наперагонкі —
Не згубіў бы без канцоў
Залатой каронкі.
Тут знайшоўся і «знаток» —
Хлопец скалазубы:
— Ты трымай, Яўсей-браток,
Не трусы, а зубы!